Friday, March 20, 2009

Πες στη σεροτονίνη,ακόμα την ψάχνω

Υπηρέτες,κάποιοι από εμάς,δύο αφεντάδων-της επιθυμίας και της πραγματικότητας ή του εαυτού μας μέσα στον οποίο κατοικοεδρεύουμε και του κόσμου των άλλων που σφραγίζει το διαβατήριο του ψυχισμού μας,αρεσκόμαστε να φτύνουμε ακόμα και εκεί που πατάμε,κοινώς βογγάμε μέλαινα χολή.
Μια κατάσταση όπου τα νοήματα φτάνουν σε εμάς ως μακρινοί απόηχοι,ξεθωριάζοντας σαν τα χρώματα στο σούρουπο που συγκλίνουν σε ένα μονότονο σταχτί.
Αν επιστρέφω διαρκώς στην ομφαλοσκόπηση ενός μίζερου μικρόκοσμου είναι επειδή οι εξωτερικές συνθήκες επαναλαμβάνονται σαν κακόγουστη φάρσα:οι ολιγάρχες προστάζουν,οι ολίγιστοι "κυβερνούν" ενώ όσοι εμπράκτως αντιστέκονται,αντιμετωπίζονται είτε με βία είτε με τον βιασμό της συνείδησης.
Επομένως θα εξακολουθώ να ανιχνεύω τα ψήγματα της αισιοδοξίας που κρύβουν οι μικρές λεπτομέρειες.Μια αβασίλευτη παιδικότητα στα καθαρά βλέμματα,ένα λυρικό απόγευμα,ένα ξεσηκωτικό τραγούδι όπως το "Love Etc." των Pet Shop Boys που χωρίς να το καταλαβαίνω μου κλείνει τα μάτια και οδηγεί με φυσικότητα μια άναρθρη εσωτερική φωνή σε ένα φωτεινό σύμπαν ήχων και λέξεων.
Η αγάπη είναι μια θνητή απόδειξη αθανασίας,έγραφε ένας αγαπημένος μοναχικός,αναζητώντας έστω και μια αντανάκλαση από το ιλαρόν φως στον σκοτισμένο βίο.Ναι,η ζωή μοιάζει με τα τραγούδια που αυτός άκουγε,τα fados,λύπη και πόνο έχει να μας δώσει μαζί με μια απέλπιδα αναζήτηση νοήματος.
"Σου πρέπει η αγάπη" επιμένουν όμως ρυθμικά να μου θυμίζουν οι Pet Shop Boys και αποφασίζω να υπακούσω προτού νιώσω την φλόγα που τρεμοσβήνει,προτού συνειδητοποιήσω πως δεν είμαι παρά μια αφήγηση,όπως τόσες άλλες,χωρίς ιδιαίτερη μορφή και περιεχόμενο,μια απλή ιστορία που δίνεται με συνοπτικό τρόπο,έχοντας σαν μόνιμη κατάληξη το βουτηγμένο στην προβλεψιμότητα αλλά και την αδιαφορία "και τα λοιπά,και τα λοιπά".

7 Comments:

At 3/20/09, 8:02 PM , Anonymous Anonymous said...

πες της ότι άμα την πετύχω δεν θα τη βγάλει καθαρή....

 
At 3/21/09, 11:34 AM , Blogger still ill said...

Οκ,θα της το πω,αν δεν την έχει ήδη λιντσάρει το(σίγουρα όχι και τόσο)εξαγριωμένο πλήθος.

 
At 3/22/09, 6:53 AM , Blogger Helga said...

to kinigito serotoninis einai gia tous ipersiniditous:) giaftous pou to katalavenoun k to adilamvanonte..
kai kserw kserw.. dn adexeis ta complimenta
kalimera monsiuer

 
At 3/23/09, 11:37 PM , Anonymous Anonymous said...

Ὡραιότατη καθὼς κάθεται στὶς συνάψεις.

Ὡραία ὅπως ἡ Libby Zion ποὺ εἶχε τὸ βλέμμα τῆς Plath. Call the police, there's a madman around θὰ ἄκουγε πρὶν πεθάνει. Τώρα εἶναι καὶ αὐτὴ μιὰ ἀφήγηση.

 
At 3/24/09, 11:21 AM , Blogger still ill said...

Καλή σας μέρα mademoiselle
Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς όπως το γράφεις,ακόμα και αν υποθέσουμε την ορθότητα της διάγνωσής σου,αυτή δεν εγγυάται και την αποτελεσματικότητα της "θεραπείας",που είναι άλλωστε το ζητούμενο.
Όσο για τη συναίσθηση που αναφέρεις,γράφει κάπου αλλού ο Πεσόα:Αν έχεις συνείδηση της "τρέλας" σου(δικά μου τα εισαγωγικά)και αυτή(η τρέλα)είναι μικρή,είσαι χωρίς ψευδαισθήσεις.
Ας είναι και έτσι,
και ναι,το ξέρεις,δεν.

 
At 3/24/09, 11:39 AM , Blogger still ill said...

Stasis in brightness
θα την χαρακτήριζα αγαπητέ μου George,αν μου το επέτρεπε η νεκρή ποιήτρια
ή δανειζόμενος τον χαρακτηρισμό του Joyce για τη μουσική του ουίσκι μες στο ποτήρι,
"ένα ευχάριστο ιντερμέτζο"
με το πέρας του οποίου συνεχίζεται η προτίμησή μου στις ιστορίες που δεν έχουν happy end,μόνο West End.

 
At 5/10/09, 7:09 PM , Blogger Artemis V. said...

εγώ πάλι ακόμα την μορφίνη ψάχνω..

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home